Gece yarısı yazabileceğim bir yazı

Sen gittiğinde kalanlar bana yeter sandım. Gidince bilmiyorum; belki eski ben olurum sandım. Bilmiyorum ya ben kendimi ne sandım. Ama işte yarım kaldım. Elbet seni her gün o başkasıyla görmeye alışır, bir gün bende bunu yenerim diye düşünüyordum; bak üzerinden ne kadar ay geçti. Olmadı ya valla yapamadım ben. Gömdün sen beni. Yetmedi üzerime toprak attın. öldüm bittim ben. Tabi her şeyin sonu değil hayat devam ediyor. insan kendi derdini önemli görüyor başkaları nelerle uğraşıyor. Ama ben yaşamayı beceremedim ya. Bana göre degilmiş bazı şeyler, yaşamakta, sevmekte, gülmekte. Ki ayrıca gülüyorum da ne işe yarıyor ? Mutlu muyum ? Hayır.  Gülmek bana yakışan bir şey de değil hem. Dışarıdan neşesine neşe katan sen, her gece ağlayan ben. Zaten senin gibi birini nasıl sevdim bilmiyorum, ne yaptım da böyle bir şeyin yükünü taşıyorum. Pişmanlıkta işe yaramıyor işte. Sen onun yaptığı her hatayı kabullenirsin ama o eğer tek hatayı kaldıramazsa... Burda suçlu aranır mı ki ? Sen onu seviyorsun diye o da seni sevicek diye bir şey yok evet. Ama bu nereye kadar. Ya şey kötü bir de sen kim bilir bana okuduğun şiirleri hayalinde kimlere yazıyordun da. Düşündükçe kalbim daha da parçalanıyor. Kırık dökük de yaşanmıyor. Kalp kırmak ne sadist bir şey. Neyse işte ben böyle buraya ergen ergen yazar ve silerim. Ve sen bunların hiç birini okumamış olursan. Ki okusan değişen de olmaz çünkü ben kalbimi sana açtığımda sen yine onu sevmeye devam ediyordun. üzgünüm ben iyi biri olamadım. Senin iyiliğini isteyecek olgunluğa da erişemedim. Bilmiyorum ben n'oldum. Geceleri de sevmiyorum işte sırf bunlar aklına geldiği için uyuyamazsın, yatakta döner durursun. Sürekli bir eskiye özlem. Kalana sitem. Yaşananlar kafanda döner, dönmüyorsa sen kendin kafanda kurar şizofrenik aleminde yaşarsın falan. Yardır gitsin ne diyim işte. Saat kaç bilmiyorum nasıl başlamıştı, nasıl bitiyor da bilmiyorum. Her geçen saat ben ölüyorum.