27 Ağustos 2013 Salı

Tamamlanmayi bekleyen yazi

Uzgunum yine taslaksiz yazacagim icin, cumleler paramparca olucak biliyorum.
 Kafam karisik.
Uzgunum sevgilim seni uzdugun icin. Biliyorum daha bir kac gun once gelip hayatimi degistirdin.
Inanmazdim bir kac gunde birini taniyabilecegimi, tabi hala tam taniyamiyorum. Artik biraz daha ani yasamaya calisiyorum, ne kadar iyidir ne kadar kotu bilmiyorum suan. Fakat artik insanlar ne der diye dusunerek yasamaktan biktigimdan da istedigim gibi yapmaya calisiyorum belki.
3 sene tamamen en ayrintisina kadar tanidiginiz, hangi olaya ne tepki verecegini ondan iyi bildiginiz biri kafaniz karisik diye sizi terk ettiginde daha bir farkli oluyorrsunuz. Sonradan anlayacaksiniz baska birisinin oldugunu. ozur dilerim okurum aglamakytan yazamiyorum

15 Ağustos 2013 Perşembe

14 Ağustos 2013 Çarşamba

Universite

Bi ay sonra universiteue baslicam ama kucuk bi cocuk gibi cok korkuyorum. Daha once ailem de ayrilmadim.
Her ailede kisinin kendisine yakin hissettigi biri vardir, benim icin de bu kisi annem. En iyi anlastigim, her derdimi anlatabildigim, en degerlim o. Tabiki kardesimi ve babami da bambaska seviyorum. Kardesimin sakalarini, babamin otoriter tavri olmayan bi yerde yasayacagim. Bilmiyorum yaa.

Huzun pesimi birakmayan bi macera.

Ya aslinda buraya her zaman yazmak istiyorum fakat biraz uyuzum, olmuyor hic...
Bu sefer yazmamin sebebi  klasik biraz,platonik oldugum eski sevgilimin yeni yazdiklarina bakiyorum, onun boylesine mutlu olusu kalbimi kiriyor, neden ben hayatima mutlu devam edemiyorum diye sormaktan geri kalmiyorum.
Artik daha bencilim, sevgilileri gercekten tanimadikca asklarinin yakinda bitecegine uzuluyorum da.
Hic bi zaman sevdigim kisi beni sevmediginden bu duygudan hayat boyu nefret edicem.
Eger yazdiklarimin okuyucusuysaniz sizden ozur diliyorum boyle hep pessimist takildigim icin, normalde de asla boyle takilamam da boyle takilanlari sevemem  ama olmuyormus.

Duygular

Burada yanlış bir şey var, benim senden beklediğime uymayan bir şey… Neden her şeyden bir anda vazgeçmeye kalktığıma anlam veremediğim an, işte tam bu anda senden vazgeçemem. İnsan kendini kenara atamaz çünkü. Neden vazgeçemem biliyor musun? “Seni sevmiyorum!” diyemediğim için, hala seni delice sevdiğim için. Eğer şimdi gidersen bir daha hiçbir şey dizlerimin bağını çözemeyecek olabilir. Hiçbir şey, arkasından bu kadar hızlı koşmama değmeyecek olabilir. Hiçbir şey beni “Asla yapmam!” dediklerimi yaptıracak kadar güçlü hissettirmeyecek de olabilir. Bütün ihtimalleri düşündüm. Gitme ihtimalini bile. Bu ihtimaller çok korkunç. Beni her seferinde tekrar buhranlara itecek kadar korkunç. Ama ben tüm bunlara rağmen “Hiç iyi hissetmiyorum.” dediğinde, bir bok çukurunu andıran gururumu bir kenara atıp, yanında belirmeye hazırdım. Bu şimdiye kadar içinde bulunduğum en karanlık durum. Bu şimdiye kadar dokunduğum en güzel ten. Bu şimdiye kadar hissettiğim en güçlü his. Kendimden, gücümden, beni ben yapacak şeylerden vazgeçecek değilim. Senden vazgeçecek değilim.